నందనవన కవితలు

కన్నీళ్లతో నిండిన జీవితానికి... మనసుతో ముడిపడిపోయేలా బంధాన్ని ఇచ్చావు.. కానీ.. నీకు ఏది శాస్వితం కాదని నీ ఒంటరితనమే శాశ్వితమంటూ.. ఇచ్చినట్లే ఇచ్చి నీకు నచ్చినట్లు దూరం చేస్తున్నావు.. ఎంతవరకు న్యాయమో.. నేను అడిగానా నాకో బంధం కావాలని.. ఎవరెవరి జీవితాలో బాగుచేసేకి నాతో బంధాలను ముడివేసి.. అన్ని చక్కదిద్ది ఈరోజు నన్ను మళ్ళీ ఒంటరీదాన్ని చేస్తున్నావు... ఎవరులేని ఏకాకిగా మిగిలిస్తున్నావు.. నీ ఆటలో నన్నొక పావును చేసి ఇష్టమొచ్చిన్నట్లు ఆడుకుని విసిరేస్తున్నావు.. ఏ నేను మనిషిని కాదా.. నీకు బొమ్మని అయ్యానా.. క్షమించరాని తప్పులు చేసినోళ్ళని చల్లగా చూస్తూ.. కన్నీళ్లతో నా కడుపు నింపుతున్నావు.. నా అనేవాళ్ళని నాకు ఒక్కరినీ కూడా లేకుండా చేస్తూ పైన కూర్చుని పరహాసిస్తూన్నావు.. ఇలా చేయడం కంటే నన్ను నీతో తీసుకెళ్ళొచ్చుగా.. ఈ బాధల బంధాల నుండి శాస్వితంగా నీతో తీసుకెళ్లు దేవుడా.. ఇంత చిన్న గుండెల్లో అన్ని కష్టాల భారాన్ని మోయలేక కన్నీళ్లు కూడా ఆవిరైపోతున్నాయి.. కాస్త జాలిపడు నాపై.. నీతో తీసుకెళ్లు తండ్రి!

ప్రాణమనకున్న మనిషి.. పరిస్థితుల్ని బట్టి మనపై చూపే ప్రేమలో కాస్త తేడా కనిపించినా... గుండె తట్టుకోలేదు.. దూరం పెడుతున్నావా.. దూరమై పోతున్నావా అని నిలదీస్తే నాపై చిరాకు వస్తుందని భయం.. మౌనంగా భరిస్తే నానుండి దూరమైపోతావని బాధ... ఇవన్నీ భరిస్తూ బ్రతకడమెలాగో.. గమ్యం తెలియని పయనాన్ని సాగించడమెలాగో..

నిన్నటి నందనవమైన నీ బ్రతుకులో నేడు ఎండమావులు... ఎండిన మోడులే చిగురులు వేసేలా బ్రతికి చూపించు

జీవితంలో ఎదురయ్యే కష్టాలను ఎదుర్కొవాలంటే.. కావాల్సింది సమయమో,సత్థువో కాదు.. సహనం కావాలి... ఈరోజు కన్నీళ్లతో బాధపడొచ్చు కానీ... రేపన్నది మాత్రం నీదే నిజాయితీగా నువ్వు ముందుకెళ్తే చాలు..

అమ్మ ఈ పదం ఎంతో గొప్పది.. తన కన్నీళ్ళని దాచి నాకు నవ్వులు పంచింది.. అలిగితే బుజ్జగిస్తూ గోరుముద్దలు పెట్టింది.. దిగులుతో నేనుంటే తన ఒడి ఊయల ఊపింది.. మొండిలో బ్రతిమాలుతూ.. నా తప్పొప్పులు సరిచేస్తూ.. నా బంధం నుండి తప్పించుకుంటూ బాధ్యతలు నేర్పింది.. ఒంటరిగా వదిలి వెళ్తున్నా ఈ మృగాల మధ్య ఎలా ఉంటావో అంటూ కన్నీళ్ళతో నన్ను సాగనంపింది.. గుండెల్లో చెప్పుకోలేనంత బాధని కడవరకు మోస్తూ బ్రతకమని ఒక బంధాన్ని ఇచ్చి కనుమరుగైపోయింది.. నా అనే తోడు కరువై కన్నీళ్ళతో బ్రతికే నాకు తాను ఎక్కడో ఉంటూ కంటికి రెప్పలా కాచుకుంటుంది.. మళ్ళీ జన్మంటూ ఉంటే నాకు ఇలాంటి జన్మ ఇవ్వకమ్మా అంటూ కన్నీళ్ళతో అడుగుతున్నా.. నిజంగా దేవుడే ఉంటే.. గడిచిన కాలాన్ని ఇవ్వమని.. నా అమ్మను నాకు తిరిగి ఇవ్వమని బ్రతిమాలుతున్నా.. తన ఒడిలో బుజ్జయిలా నిదురపోవాలి.. నా గుండెల్లో మోస్తున్న భారాన్ని కన్నీళ్ళతో చెప్పుకోవాలని.. అనునిత్యం నా ఆలోచనల్లో కదులుతూ.. ప్రతిక్షణం నా కన్నుల తడిలో కనిపిస్తూ.. నను నడిపించే అమ్మానాన్నలకి ఏమిచ్చి రుణం తీర్చుకోవాలి.. ఈ కన్నీళ్లు ఎవరితో పంచుకోవాలి.. మీరేమో నన్నొదిలి ఎక్కడో ఉన్నారు.. కనీసం నా కన్నీళ్లు తుడిచేకి కలలోనైన

అమ్మలేని బ్రతుకు ఎంత నరకమో.. నాన్నలేని పయనం ఎంత కష్టమో.. అమ్మానాన్నతో గడిపిన కాలం వెనక్కి వస్తే ఎంత సంతోషమో.. అలుపన్నదే లేని బాటసారిలా ఈ పయనం ఇంకెంత కాలమో....